تماشای فیلم Sisu: Road to Revenge شبیه برخورد با فیلمی است که از همان ثانیههای اول تکلیف خود را روشن میکند. اثری که به جای پیچیدگیهای فکری یا بازیهای روایی، به ریشههای سینمای اکشن برمیگردد؛ جایی که حرکت، خشونت، سکوت و ارادهٔ انسانی پایههای اصلی داستان را میسازند. اما پیش از آنکه وارد جهان این دنباله شویم، باید به نکتهای توجه کرد که برای تماشاگرانی که قسمت اول را ندیدهاند ضروری است.
«سیسو» فقط نام یک فیلم نیست. یک مفهوم قدیمی فنلاندی است که در زبان انگلیسی ترجمهٔ مستقیمی ندارد. گاهی آن را سرسختی تام، گاهی شجاعت دیوانهوار، و گاهی مقاومت تا آخرین تکهٔ توان توصیف میکنند. همین روحیه، قلب قسمت اول بود و اکنون پایهٔ اصلی دنباله قرار گرفته.
Sisu 2022 داستان مردی بهنام آتامی کورپی را روایت میکرد؛ یک سرباز سابق فنلاند که در تنهایی کامل در دل شمال سرد زندگی میکند و وقت خود را صرف جستوجوی طلا میکند. گذشتهٔ او مخفی بود، خانوادهاش سالها پیش در جنگ بهدست ارتش سرخ کشته شده بودند و اکنون تنها خواستهاش این بود که در آرامش طلا جمع کند و از دنیا دور باشد. در قسمت اول، نازیها هنگام عقبنشینی طلاهای او را میدزدند و کورپی مثل حیوانی که قلمرویش مورد حمله قرار گرفته، وارد چرخهای از انتقام میشود. فیلم اول پر بود از خشونت عملی، بدلکاریهای کثیف و طراحی صحنههایی که یادآور فیلمهای جادهای جورج میلر بود.
دنبالهٔ جدید ادامهٔ مستقیم همان جهان است، اما با تغییر دشمن و تغییر فضای سیاسی. دیگر خبری از نازیها نیست. اینبار بقایای ارتش سرخ، در مناطقی که پس از جنگ به شوروی واگذار شد، قلمرو کورپی را تهدید میکنند. فیلم برای تماشاگر جدید کاملاً قابل فهم است و دیدن قسمت اول شرط لازم نیست، چون قسمت دوم از ابتدا بهگونهای روایت میشود که هم ماهیت قهرمان و هم تاریخچهٔ او بدون دیالوگ اضافی در ذهن جا میگیرد.
بازگشت به نقطهٔ شروع: کورپی در سرزمین از دسترفتهٔ خود
قسکت اول فیلم جایی آغاز میشود که قسمت قبلی تمام شده بود. جنگ جهانی دوم به پایان رسیده، اما ویرانی و رنج هنوز از چهرهٔ زمین پاک نشده. کورپی به خانهٔ قدیمیاش در منطقهای بازمیگردد که اکنون تحت کنترل شوروی است. این خانه فقط یک مکان نیست؛ نمادی است از زندگی گذشتهٔ او، لحظههایی که با خانوادهاش داشته و همهٔ آنها در تصفیهٔ خونبار ارتش سرخ از بین رفتهاند.
هلاندر، کارگردان فیلم، به جای آنکه این پیشزمینه را با فلاشبکهای صریح بیان کند، از تصویر و حرکت برای انتقال آن استفاده میکند. کورپی در سکوت کامل به خانه نگاه میکند، دست روی چوب دیوار میکشد، و سپس با دقت شروع به جدا کردن خانه، تختهبهتخته میکند؛ انگار دارد یک جسد را با احترام کالبدشکافی میکند تا از آن دوباره چیزی تازه بسازد.
این سکانس، نقطهٔ عاطفی مهم فیلم است. کسی که قسمت اول را ندیده هم فوراً میفهمد خانه برای او چه معنا دارد و فقدان چقدر در وجود او ریشه دوانده. فیلم نیازی به دیالوگ ندارد. حرکات کورپی، هموار کردن خاک زیر چرخهای کامیون و جمعکردن عکس قدیمی خانواده، همهٔ چیزی است که برای درک گذشتهٔ او لازم است.
یالمازی هلاندر و ساختن دنیایی با کمترین کلمات
برای معرفی سبک کارگردان، باید به این نکته اشاره کرد که هلاندر برخلاف جریان رایج سینمای اکشن امروز، به میزان زیادی به سکوت، ریتم و فیزیک صحنه وابسته است. سینمای او از ابتدا بر دو اصل شکل میگیرد:
اول اینکه حرکت جایگزین دیالوگ میشود. دوم اینکه اجسام واقعی، ابزارهای اصلی روایتاند. در دنیای او چوبها، میخها، آتش، خاک، وسایل سادهٔ خانه و ماشینهای جنگی نقش مهمتری از کلمات دارند. همین باعث شده اکشن او نه شبیه فیلمهای دیجیتالی، بلکه شبیه نسخهٔ امروزی فیلمهای صامت باشد؛ جایی که بدن بازیگر، مسیر دوربین و وزن اجسام روایت را پیش میبرد.
درک این شیوهٔ کارگردانی برای تماشاگرانی که قسمت اول را ندیدهاند ضروری است. چون Sisu 2 ادامهٔ مستقیمی از این جهان است. جهانی که در آن سکوت کورپی سنگینتر از هر تکجملهٔ قهرمانان هالیوودی است و هر ضربه به جسم او، بخشی از شخصیتپردازی محسوب میشود.
ورود دشمن جدید: ایگور دراگانوف و آغاز نبردی که سالها انتظارش را میکشید
فیلم درست زمانی که کورپی با کامیون پر از قطعات خانهاش در جادههای سرد فنلاند حرکت میکند، خط داستانی دوم را وارد میکند. این خط داستانی، دشمنی تازه اما بسیار آشنا را معرفی میکند. ارتش سرخ که هنوز کابوس شکستهای گذشته را با خود حمل میکند، تصمیم میگیرد افسانهٔ کورپی را یک بار برای همیشه خاموش کند.
اینجاست که شخصیت ایگور دراگانوف وارد صحنه میشود. او افسر سابقی است که سالها پیش در کشتار خانوادهٔ کورپی نقش داشته و اکنون پس از تحمل سالها زندان، برای مأموریتی آزاد میشود که هم شخصی است و هم سیاسی. او میخواهد کورپی را نه فقط بکشد، بلکه «افسانهاش» را از بین ببرد.
برای تماشاگر جدید، فیلم خیلی زود روشن میکند که این دو مرد تاریخ مشترکی دارند. بدون اینکه وارد توضیحهای مستقیم شود، از رفتار دراگانوف و خشم مهار نشدهاش میفهمیم که انتقام او فقط مأموریت نیست؛ یک وسواس قدیمی است.
نخستین برخوردها: کورپی و جادهای که پر از مرگ پنهانشده است
بخش ابتدایی فیلم، با وجود ظاهر آرامش، درواقع میدان گستردهٔ تهدید است. کورپی نمیداند ارتش سرخ رد او را گرفته، اما تماشاگر از همان نماهای نخست کنارهگیری دشمن، نگاه سنگین و تعقیبهای دوردست، متوجه میشود که یک طوفان در راه است.
کورپی در این بخش، هنوز وارد وضعیت جنگی نشده. اما فیلم از طریق جزئیات کوچک نشان میدهد که او هیچوقت ضعف ندارد. وقتی موتور کامیون صدای نامنظمی میدهد، وقتی طناب بار شل میشود، وقتی سگش صداهایی ناشناس را میشنود، فیلم یک فضای تهدید دائمی میسازد.
در همین حال، دراگانوف با سرعت در حال جمعکردن نیرو و تجهیزات است. او سربازان نقابدار، موتورهای نظامی و ماشینهای زرهی را برای شکار کورپی آماده میکند. تصویری که فیلم از او میسازد، بیش از آنکه یک فرمانده نظامی باشد، شبیه یک شکارچی حرفهای است که خود را برای کشتن موجودی افسانهای آماده میکند.
تغییر لحن: از سوگ خاموش به شروع طوفان
وقتی فیلم به نقطهای میرسد که مسیر کورپی و نیروهای دراگانوف به هم نزدیک میشود، لحن اثر نیز تغییر میکند. سکوت سنگین جای خود را به تنش میدهد، اما همچنان بدون آنکه به دام شلوغی یا اغراق گفتاری بیفتد.
ابزارهای صحنه در اینجا نقش مهمی دارند. ماشین باری کورپی، قطعات خانه، ابزارهای نجاری و حتی طنابها تبدیل میشوند به عناصر اصلی ورود او به نبرد. این انتخابهای ساده تأکید میکنند که او هرگز جنگ را انتخاب نمیکند، بلکه مجبور است در دل آن زنده بماند.
این قسکت دوم قلب تپندهٔ فیلم است. جایی که از سویی شخصیت کورپی در برابر تهدیدهای واقعی قرار میگیرد و از سوی دیگر کارگردان با اعتماد به نفس کامل نشان میدهد که چگونه میتوان اکشنی ساخت که هم خونچکان باشد و هم شبیه یک رقص بیرحمانه.
حرکت به سمت درگیری: جادههایی که به میدان جنگ تبدیل میشوند
وقتی کامیون کورپی با بار چوبهای خانه در امتداد جادههای خیس و خاکی پیش میرود، فیلم آرامآرام سایههای تهدید را پررنگتر میکند. صدای موتورهای دور، رد لاستیکهایی که برف را شکافتهاند و نگاه سنگین سربازانی که در فاصلهٔ دور او را تحت نظر دارند، فضایی میسازد که هم مرموز است و هم پرتنش.
کورپی، برخلاف قهرمانان معمول سینمای اکشن، نه سخنی میگوید و نه حتی واکنشی اغراقآمیز نشان میدهد. نگاه او به جاده همان نگاه کسی است که جنگ را درونی کرده و میداند دیر یا زود دوباره مجبور میشود بایستد و از خود دفاع کند. این سکوت درونی، فیلم را از همان ابتدا از قالبهای کلاسیک اکشن جدا میکند.
ورود نخستین موج دشمنان: برخوردی که هنوز چیزی نیست اما همهچیز را تغییر میدهد
در نخستین لحظهٔ درگیری، فیلم نشان میدهد که جهان هلاندر چگونه عمل میکند. کورپی در میان جاده ناچار میشود برای لحظهای توقف کند، و این توقف کوتاه کافی است تا چند سرباز نقابدار راه را بر او ببندند.
این بخش بدون موسیقی اغراقآمیز اجرا میشود. تنها صدای قدمها، صدای سنگین نفسها و صدای موتور کامیون شنیده میشود. همین فضای خام و ساده تبدیل میشود به زمینهای مناسب برای ورود خشونت ناگهانی.
در همین برخورد اولیه، فیلم این پیام را میدهد که در دنیای Sisu هیچ ابزار سادهای بیاستفاده نمیماند. حتی کوچکترین تکهٔ چوب میتواند به سلاحی مرگبار تبدیل شود. کورپی از همان تختههای خانه که قرار است نماد آرامش آیندهاش باشد، برای دفاع از خود استفاده میکند. این تناقض میان خشونت و بازسازی، بخش مهمی از هویت فیلم است.
گسترش خشونت: حرکت از نبردهای کوچک به برخوردهای بزرگتر
در ادامهٔ مسیر، شدت درگیریها افزایش پیدا میکند. موتورهای زرهی و سربازان بیشتری وارد صحنه میشوند و فیلم به شکل قابلتوجهی سرعت میگیرد. اما نکتهٔ جذاب اینجاست که این سرعت به هرجومرج تبدیل نمیشود.
فیلم در نیمهٔ میانی، بیشتر شبیه یک تعقیب و گریز طولانی اما کاملاً کنترلشده اجرا میشود. این بخش از فیلم شباهتهای مشخصی به آثار جورج میلر دارد، اما در عین حال سبک بومی هلاندر کاملاً حفظ میشود. او اجازه نمیدهد اکشن از کنترل خارج شود و هر ضربه، هر سقوط و هر انفجار جایگاه مشخصی در روایت دارد.
برای کسی که قسمت اول را ندیده، همین بخش کافی است تا بفهمد چرا کورپی یک افسانه به شمار میرود. او نه با تکنولوژی برتر، نه با سلاحهای سنگین و نه با حمایت گروهی میجنگد. تنها چیزی که دارد، اراده و چوبهای کامیون است. همین سادگی است که شخصیت را جذاب و قابلباور میکند.
طنز سیاه پنهان در میان انفجارها
در میان خشونت بیوقفه، لحظههایی وجود دارد که ناخودآگاه تماشاگر را به خنده میاندازد. نه بهخاطر طنز آشکار، بلکه بهخاطر اغراق جسورانهای که در طراحی صحنهها وجود دارد.
برای مثال، در جایی که یکی از سربازان سعی میکند با سرعت با موتور به کورپی حمله کند، ضربهٔ دقیق او باعث میشود موتور به شکلی عجیب به هوا پرتاب شود. یا در صحنهای دیگر، یک سرباز با دیدن کورپی قدمی عقب میرود، اما زمین زیر پایش یخزده و لغزنده است و همین باعث میشود سقوطی ناگهانی داشته باشد.
این لحظهها نشان میدهند که فیلم، با وجود فضای تلخ و پساجنگ، از شوخطبعی بهعنوان بخشی از ریتم استفاده میکند. این شوخطبعی هرگز لحن فیلم را خراب نمیکند، بلکه به آن وزن میدهد و خشونت را قابل تحملتر میکند.
کورپی و شکلگیری تدریجی اسطوره: مردی که نمیمیرد
در همین میانهٔ فیلم، یک ویژگی مهم شخصیت کورپی کاملاً آشکار میشود. او ضربه میخورد، زمین میافتد، میسوزد، زخمی میشود و چندین بار تنها به لطف واکنشهای غریزی خود از مرگ میگریزد. اما هیچکدام از این آسیبها او را کند نمیکند.
بدن او در نیمهٔ دوم فیلم مانند یک تکهٔ زغال داغ است که هرچه بیشتر فشرده شود، تابناکتر میشود. فیلم بدون اینکه شخصیت را به شکل ابرانسانی اغراقآمیز نشان دهد، بهطور ناگهانی و طبیعی از او موجودی میسازد که انگار میتواند درد را از بدنش بیرون براند.
تماشاگر خیلی زود متوجه میشود که این مرد مثل آدمهای معمولی نیست. اما تفاوتش از مسیر باورپذیر جلو میرود. کورپی دررفتگیهای مفاصلش را جا میاندازد، زخمهایش را پانسمان نمیکند، خونریزی را تحمل میکند و با هر قدم، انگار بخشی از وجودش با خطر یکی میشود.
نخستین روبهرویی غیرمستقیم با دراگانوف
در بخشهایی از فیلم، قبل از رویارویی نهایی، فقط سایهٔ دراگانوف دیده میشود. صدای موتورهای زرهی، مکالمات سنگین او با سربازان و نگاه سردش هنگامی که مسیر کورپی را روی نقشه دنبال میکند، یک بستر ترسناک میسازد.
وقتی سربازی شکست میخورد، واکنش او همان واکنش شکارچیای است که میداند حیوان زخمی در حال دویدن هنوز تهدید واقعی است. این لحظهها باعث میشود خطر دراگانوف بیش از یک دشمن فیزیکی جلوه کند. او مانند گذشتهای است که کورپی نمیتواند از آن فرار کند.
بالارفتن سطح نبردها و تبدیل جادهها به کابوس واقعی
در نیمهٔ پایانی Sisu: Road to Revenge، فیلم پس از مجموعهای از درگیریهای بیوقفه، سرعت خود را از دست نمیدهد. برعکس هرچه جلوتر میرود ضربآهنگ تندتر، ضربهها سنگینتر و برخورد دو نیروی اصلی داستان نزدیکتر میشود. اینجا فیلم دیگر دربارهٔ تعقیب یا بقا نیست. دربارهٔ پاککردن حسابی است که سالها بین دو مرد باقی مانده بود. کورپی برای نجات خانهٔ خود میجنگد و دراگانوف برای نابودی افسانهای که وجودش را تهدید میکند.
با اینکه فیلم همچنان از دیالوگهای اندک استفاده میکند، اما همین سکوت است که به مرحلهٔ پایانی وزن سنگین میدهد. هر حرکت کورپی و هر نگاه دراگانوف حکم زبان دو مردی را دارد که دیگر چیزی برای گفتن ندارند و تنها عمل میتواند تکلیف را روشن کند.
نزدیکشدن دو مسیر: کورپی در آستانهٔ نابودی و باززایی
در بخشهایی از اواخر فیلم، بدن کورپی چنان زخم خورده که بهسختی میتوان او را همان مردی دانست که در ابتدای فیلم با آرامش خانهاش را جمع میکرد. اما همین فرسودگی، لایهٔ تازهای از شخصیت او را آشکار میکند. زخمها برای او توقف نیستند، بلکه تبدیل میشوند به بخشی از مسیر باززایی.
تماشاگر در لحظاتی احساس میکند کورپی ممکن است برای نخستین بار تسلیم شود، اما فیلم با یک چرخش طبیعی نشان میدهد که او نهتنها تسلیم نمیشود، بلکه از هر ضربه به انرژی جدیدی میرسد. این طراحی شخصیت، چیزی فراتر از اغراق سینمایی است. سادهاش این است که کورپی بهجای پیشروی از طریق قدرت، از طریق تداوم پیش میرود. این همان مفهوم سیسو است؛ شجاعت خاموشی که نه با فریاد بلکه با ادامه دادن تعریف میشود.
دراگانوف و تبدیل نفرت شخصی به نبردی اسطورهای
در سوی دیگر روایت، دراگانوف کمکم از قالب یک آنتاگونیست نظامی خارج میشود و به شکلی نمادین به گذشتهٔ کورپی تبدیل میشود. او دیگر فقط دشمنی نیست که میخواهد قهرمان را بکشد، بلکه چیزی شبیه خاطرهای زنده از جنایات قدیمی است؛ چیزی که کورپی باید آن را روبهرو شود تا بتواند خانهٔ خود را دوباره بسازد.
استفان لنگ در این مرحله بهترین بازی خود را ارائه میدهد. او بدون اغراق، دشمن را ترکیبی از هوش، غرور و خشونت نشان میدهد. نگاه او به کورپی پر از ترس و احترام پنهان است، اما در بلندی صدایش هنوز همان حیوان زخمی دیده میشود که میخواهد نشان دهد هنوز میتواند ضربه بزند. همین ترکیب باعث میشود تقابل نهایی نه فقط بدنی، بلکه روانی هم باشد.
صحنهٔ ایستگاه قطار: جایی که فیلم وارد افسانه میشود
وقتی مسیر هر دو مرد به ایستگاه قطار میرسد، فیلم وارد مرحلهای میشود که در آن دیگر مرز میان واقعیت و اغراق محو است. این فضا با چوبهای خردشده، آهنهای زنگزده و سربازانی که از هر سو وارد میشوند، تبدیل به نوعی میدان نبرد نمادین شده.
کورپی در این صحنه با کمترین سلاح ممکن میجنگد. آنچه او دارد همچنان همان تختههای چوب است؛ یادگار خانهای که از دست داده. همین جزئیات باعث میشود خشونت این مرحله پیچیدهتر از آن چیزی باشد که در ظاهر میبینیم. کورپی با هر ضربه، بخشی از گذشتهٔ خود را از سایهٔ دشمن پس میگیرد.
دراگانوف نیز با نگاههای پر از خشم و نفرت، تلاش میکند آخرین تیر ذخیرهٔ خود را رها کند. فیلم در این بخش با هوشمندی فاصلهها را کم میکند. دیگر هیچ وسیلهٔ سنگینی باقی نمانده و جنگ به تقابل نزدیک تنها تبدیل میشود. این لحظهها، نقطهٔ اوج کارگردانی هلاندر هستند؛ جایی که خشونت عملی، بافت صحنه و سکوت سنگین شخصیتها به یکدیگر متصل میشوند.
پایان رویارویی: لحظهای که افسانه شکل کاملتری به خود میگیرد
در نهایت تقابل دو مرد به شکلی رقم میخورد که نه اغراقآمیز است و نه ساده. کورپی با بدنی که بهسختی حرکت میکند، موفق میشود ضربهٔ نهایی را بزند. اما فیلم اجازه نمیدهد این لحظه به یک نمایش قهرمانگرایانه تبدیل شود. هیچ موسیقی پیروزمندانهای پخش نمیشود. هیچ لبخند یا جملهای بیان نمیشود. همهچیز با همان لحن خاموش و بیادعا به پایان میرسد.
تماشاگر بهجای شادی احساس نوعی آسودگی میکند. نبرد کورپی تمام میشود نه بهخاطر قدرتش، بلکه بهخاطر پایداریاش. نتیجهٔ این پایان یک پیروزی پرهیاهو نیست، بلکه نوعی آرامش کوتاه است؛ آرامشی که برای مردی مثل او شاید تنها پاداش ممکن باشد.
بازگشت به خانه: بازسازی چیزی که از خاکستر مانده بود
پس از پایان نبرد، فیلم با یک تصویر ساده و آرام به پایان میرسد. کورپی خانهٔ نیمهجان خود را از مرز عبور داده و آن را به سرزمینی رسانده که میتواند دوباره در آن زندگی کند. هیچچیز آماده نیست. هیچ اتفاق بزرگی رخ نداده. اما چوبها سالماند، عکس خانواده سرجای خود است و سکوت تازهای در هوا پیچیده که با سکوت آغاز فیلم متفاوت است.
این پایانبندی نشان میدهد که فیلم هرچند بر پایهٔ خشونت ساخته شده، اما پیام اصلی آن دربارهٔ بازسازی است. کورپی نه برای کشتن، بلکه برای رسیدن به جایی میجنگد که بتواند دوباره خانه بسازد. همین انتخاب احساسی است که فیلم را از خشونت صرف دور میکند.
بازی جُرما توممیلا: حضوری که بدون یک خط دیالوگ شخصیت میسازد
در جایجای فیلم، بازی جُرما توممیلا ستون اصلی روایت است. او با سکوت مطلق و صورت خستهٔ پوشیده از زخم، شخصیتی میسازد که تنها با نگاه میتواند مسیر داستان را تغییر دهد.
قدرت او در همین بیکلامی نهفته است. هر بار که زمین میافتد و دوباره بلند میشود، مخاطب نه مقاومت غیرواقعی میبیند و نه ابهت قهرمانان هالیوودی. بهجای آن، تماشاگر انسانی میبیند که انگار چیزی درونیتر از قدرت بدنی او را به جلو میراند. این درونیبودن مهمترین عامل در باورپذیر شدن شخصیت است.
چرا این فیلم میان انبوه اکشنهای مدرن میایستد؟
Sisu: Road to Revenge نه خودش را جدی میگیرد، نه ادعای معنای پنهان دارد و نه میخواهد در قالبهای پیچیده حرکت کند. در عوض با تمرکز کامل روی اکشن عملی و استفاده از ابزارهایی ساده، نوعی سینمای قدیمی اما زنده را احیا میکند.
اگر بخش بزرگی از اکشنهای امروز به CGI و جلوههای دیجیتال وابسته شدهاند، این فیلم ثابت میکند که هنوز میتوان با چوب، گل، انفجارهای واقعی و بدلکاریهای سنگین اثری ساخت که هم تماشاگر را به وجد بیاورد و هم ریتم منحصر به خود داشته باشد.
فیلم با سادگی ساختاری خود به یک مزیت مهم رسیده: هر چیزی که در آن اتفاق میافتد، صرفاً برای سرگرمی نیست. در پسزمینهٔ خشونت، تماشاگر همیشه تصویری از خانه، از خانوادهٔ ازدسترفته و از بازسازی میبیند. همین لایهٔ انسانی است که فیلم را از اکشن معمول جدا میکند.
جمعبندی نهایی
Sisu: Road to Revenge فیلمی است که بهجای گفتن، نشان میدهد. بهجای فلسفهبافی، عمل میکند. بهجای ساخت شخصیتهای پیچیده، دو نیروی ساده و قابل فهم را روبهروی هم قرار میدهد و از این سادگی، ضربهای سینمایی میسازد که تا پایان اثر باقی میماند.
این فیلم یک اکشن بیپرواست، اما در دل این خشونت، داستان مردی را روایت میکند که میخواهد چیزی را که از او گرفته شده بازگرداند. به همین دلیل است که پایان فیلم با وجود تمام خونریزیها، یک حس آرامش و رضایت درونی دارد.
آتامی کورپی شاید قهرمان بزرگ تاریخ سینما نباشد، اما در جهان کوچک و زمخت خود، نماد ارادهٔ خالص است. مردی که تا خانهٔ خود را از دل جنگ بیرون نکشد، آرام نمیگیرد.
دکتر علیرضا مجیدی
پزشک، نویسنده و بنیانگذار وبلاگ «بازیگرها»
دکتر علیرضا مجیدی، نویسنده و بنیانگذار وبلاگ «بازیگرها».
با بیش از ۲۰ سال نویسندگی «ترکیبی» مستمر در زمینهٔ پزشکی، فناوری، سینما، کتاب و فرهنگ.
باشد که با هم متفاوت بیاندیشیم!