–عنوان فیلم: من هنوز اینجا هستم
کارگردان: والتر سالاس
ژانر: بیوگرافی ، درام ، تاریخی
طبقه بندی سن: PG-13
مدت زمان: 1 ساعت و 2 دقیقه
به نقل از نیویورک تایمز ، ممکن است واضح باشد ، اما این هنوز هم بسیار تأثیرگذار است: احساس ما از خود با تجمع خاطرات ما تعیین می شود. به همین دلیل است که داستانهای Sci -Fi بر ایده فن آوری هایی که ممکن است حافظه را از بین ببرد یا در نتیجه نگهدارنده حافظه را از بین ببرد ، تمرکز می کند. همچنین به همین دلیل است که تماشای یکی از عزیزان ما خاطرات خود را از دست می دهد و به شخص دیگری تبدیل می شود. این نیز در سطح وسیع تری اتفاق می افتد. با این حال ، جوامع فقط گروهی از افراد هستند که خاطرات خود را به اشتراک می گذارند. به نظر می رسد فیلمسازان در سراسر جهان ، به ویژه از کشورهای آمریکای جنوبی ، روی این واقعیت کار می کنند. آنها پیشنهاد می کنند که شما می توانید شخصیت گروهی از افراد را با مختل کردن حافظه جمعی تغییر دهید ، به همین دلیل دولت ها اغلب می خواهند گذشته را نقض کنند.
در سالهای اخیر ، فیلم های تحسین شده مانند Azur ، Eternal Memory و Argentina ، 2 مورد تأثیر شخصی ناپدید شدن جمعی تحت دیکتاتوری های نظامی در شیلی و آرژانتین را بررسی کرده اند. گسترده ، آنها نشان می دهند که چگونه تلاش برای انکار یا نادیده گرفتن آن ناپدید شدن ها تأثیر ماندگار بر کسانی که زنده مانده اند تأثیر می گذارد. “من هنوز اینجا هستم” ، زیبا و دلهره آور با داستانی متفاوت که در برزیل اتفاق می افتد. “من هنوز هم اینجا هستم” به کارگردانی والتر سالز ، یکی از مشهورترین فیلمسازان برزیل ، بر اساس خاطرات مارسلو روبن پوا ، که پدرش ، روبنس پیوا ، کنگره بود ، در میان چهار نفر در طول دیکتاتوری نظامی ساخته شده است. آنها شکنجه شدند.
“من هنوز هم اینجا هستم” بسیار ماهرانه و فیلمبرداری شده است و در سال 6 در ریو دوژانیرو آغاز می شود ، هنگامی که تجاوز به ارتش به زندگی روزمره ، خانواده بزرگ و محبوب پیتا عمدتاً در خوشبختی خانه زندگی می کنند. روبنس (Celton Melt) اخیراً پس از شش سال از خودداری از خود به کشور بازگشت. او و همسرش Unisera (Fernanda Torres) پنج فرزند دارند. چهار دختر و یک پسر وجود دارند که در نوجوانان در سن ابتدایی هستند. آنها در نزدیکی ساحل زندگی می کنند ، دوستان صمیمی دارند ، در اتاق نشیمن خود جشن می گیرند و به طور کلی خانه ای شاد و شلوغ دارند. روبنس همچنان برای حمایت از مهاجران سیاسی به کار خود ادامه می دهد ، اما خانواده خود را از دیدگاه خانواده خود دور می کند.
با این حال ، یک روز دختر این زوج ، ورا (والنتینا هرتزاژ) ، در حالی که به همراه دوستانش به خانه رفت ، توسط مقامات متوقف و جستجو می شود. بلافاصله پس از آن ، اخبار مربوط به آدم ربایی سفیر سوئیس توسط فعالان چپ در حال انتشار است و دوره ای از بی ثباتی را آغاز می کند که به سرعت شدت می یابد. وقتی مردان در خانه پیتا ظاهر می شوند و از روبنس می خواهند که برای بازجویی به مکانی ناشناخته بیایند ، Unising و بچه ها درک کنند که اتفاقی افتاده است. روبنس برنگردد ، و سپس یونیس و دخترش الیانا (لوئیزا کوزوسکی) نیز به بازجویی آورده می شوند. این لحظه ای است که فیلم به Unisse تبدیل می شود ، که نه تنها قهرمان فیلم بلکه قهرمان زندگی واقعی آنها است. این فیلم داستان اوست: او زنی است که زندگی او تکه تکه شده است و تصمیم می گیرد تسلیم نشود. او نه تنها در شرایط سخت و سرکوبگرانه برای فرزندان خود زندگی می کند ، بلکه به تغییر جهان نیز می رود. تورس در نقش این زن شگفت انگیز است و جایزه گلدن گلوب را برای این نقش به دست آورد و برای یک جایزه اسکار نامزد شد. از نظر یونی ، محافظت از فرزندان خود به معنای تمایل به خوشبختی در ترس ، امید به درد است.
این فقط یک فیلم در مورد یک زن قوی نیست ، بلکه در مورد اقداماتی است که رژیم های اقتدارگرا برای کنترل مردم انجام می دهند: تاکتیک توتالیتر که اصرار بر دروغ ها دارد و باعث می شود مردم به آنچه می دانند شک کنند.در عوض ، کنترل از طریق بازی های ذهنی با انکار حقیقت آشکار که خانواده می توانند جلوی چشمان خود را ببینند انجام می شود. ادعاهای رسمی دولت مبنی بر فرار روبنس از زندان به وضوح نادرست است (یک سال طول کشید تا کسی او را به مرگ وی متهم کند) ، و خانواده در عدم اطمینان است. تماشای آن عصبانی است. “من هنوز هم اینجا هستم” قصه گویی خود را در طول دهه ها گسترش می دهد و بازوی طولانی ناپدید شدن آنها و تأثیر آنها بر یک کشور را ردیابی می کند ، حتی اگر برخی ممکن است ترجیح دهند توسط کسانی که قدرت دیگری هستند به جلو حرکت کنند. فراموش نکنید
وقتی یک روزنامه نگار از یونیسیکس سؤال می کند که آیا آنها نه تنها باید به موضوعات مهمتر از “گذشته” توجه کنند ، او کاملاً مخالف است. وی اصرار دارد كه خانواده ها باید از جرائم جبران خسارت دریافت كنند ، اما مهمتر از همه ، كشور باید “تمام جنایات مرتكب شده در زمان دكتاتوری را روشن و قضاوت كند.” “من هنوز اینجا هستم” در ماه نوامبر در برزیل آزاد شد. علیرغم کمپین های راست راست که مردم را به تحریم این فیلم تشویق می کرد ، موفق شد و از زمان بیماری همه گیر Kavid-1 ، فیلم برتر برزیل در کشور بود. بنابراین محبوبیت این فیلم یک راز نیست. با این حال ، “من هنوز اینجا هستم” یک بحث ساده در مورد یک وضعیت تاریخی و سیاسی نیست ، و این راز جذابیت جهانی آن است. این همچنین یک پرتره متحرک از چگونگی اختلال و شکل دادن به سیاست داخلی است و چگونه همبستگی ، اجتماع و عشق تنها راه زندگی در تراژدی است. این فیلم به ما هشدار می دهد که به هر کسی که سعی در پاک کردن یا بازنویسی گذشته دارد ، بی اعتماد باشیم.