تا به حال از فیلم جدید استیون اسپیلبرگ چه می دانیم روز افشاگری؟ | یک دکتر

هر بار که استیون اسپیلبرگ به داستان های علمی تخیلی روی می آورد، در واقع به ترس قدیمی انسان بازمی گردد. ترس از ندانستن و مهمتر از آن ترس از دانستن. ممکن است روز افشا فقط یک فیلم دیگر در ظاهر بشقاب پرنده به نظر برسد، اما با کمی بررسی مشخص می شود که این پروژه نه دنباله مستقیم فیلم های کلاسیک آن است و نه یک تکرار نوستالژیک. این فیلم بیشتر یک فکر بعدی است. اگر بالاخره یک حقیقت اساسی آشکار شود، جامعه بشری با آن چه خواهد کرد؟

اسپیلبرگ در دهه های اخیر اغلب لحظه تماس انسان و «بیگانه» را به تصویر کشیده است، اما همیشه فاصله ایمن بین انسان و ناشناخته را حفظ کرده است. این بار، علائم می گویند که فاصله در حال فروپاشی است. نه با انفجار، نه با تهاجم، بلکه با مکاشفه. افشاگری که از یک جای کاملا عادی شروع می شود و همین عادی بودن آن را خطرناک تر می کند.

روز افشا به جای هیجان، نوید ناراحتی می دهد. اختلالی که بیشتر روانی و اجتماعی است تا جسمی.

آیا روز افشا یک اقتباس است یا خیر؟

یکی از بزرگترین سوالات در مورد روز افشا این است که آیا فیلم بر اساس رمان، داستان کوتاه یا منبع ادبی شناخته شده دیگری ساخته شده است یا خیر. پاسخ روشن است. این فیلم اقتباسی نیست. هیچ کتاب، داستان یا اثر ادبی مستقلی پشت آن نیست.

ایده اصلی روز افشا از خود استیون اسپیلبرگ گرفته شد. او ابتدا یک طرح کلی نوشت و سپس فیلمنامه نویس سابق و همکار قدیمی اش، دیوید کوپ، این ایده را به یک فیلمنامه کامل تبدیل کرد. این همکاری پیش از این در فیلم‌هایی شکل گرفت که اضطراب‌های عمیق اجتماعی را سرگرم می‌کردند و انتقال می‌دادند.

اصالت داستان بسیار مهم است. زیرا وقتی اسپیلبرگ منبع ادبی را اقتباس می کند، معمولاً وفاداری به متن را در بر می گیرد. اما وقتی داستان از ذهن شما می آید، فیلم ها شخصی تر می شوند. برخورد نزدیک از نوع سوم نمونه کلاسیک این مسیر است. روز افشا به وضوح همان خط فکری را دنبال می کند، اما با دیدگاه بشر امروزی.

داستان فیلم بر اساس اطلاعات موجود است.

اطلاعات رسمی محدود و محاسبه شده منتشر شده است. با این حال، اسکلت اصلی روایت را می توان از روی تریلر، گزارش های تولید و توضیحات بازیگران پراکنده تشخیص داد.

فیلم با پخش زنده تلویزیونی آغاز می شود. شخصیتی با بازی امیلی بلانت، هواشناس محلی در کانزاس سیتی، در طی یک گزارش زنده حالتی غیرعادی را تجربه می کند. پیامی را منتقل می کند که به وضوح متعلق به شما نیست. میلیون ها نفر به طور همزمان این لحظه را تماشا و ضبط می کنند. این صحنه نقطه انفجار روایت نیست، بلکه نقطه لغزش است.

از این لحظه به بعد فیلم وارد مرحله ای می شود که دانستن مهمتر از دیدن است. شخصیت هایی وارد داستان می شوند که داستان را از قبل می دانند یا سعی می کنند عواقب آن را کنترل کنند. روایت به تدریج از یک رویداد رسانه ای به یک بحران سیاسی، اجتماعی و حتی مذهبی تبدیل می شود.

فیلم به جای پاسخ دادن به چیستی بیگانگان، بر واکنش انسان ها تمرکز دارد. دولت ها، رسانه ها، نهادهای مذهبی و خود مردم به گونه ای دیگر با حقیقت مواجه می شوند و هیچ واکنشی آزاد نیست.

زمان اکران و موقعیت فیلم در تقویم فیلم

روز افشا برای انتشار عمومی در 12 ژوئن 2026 در ایالات متحده برنامه ریزی شده است. این تاریخ یک انتخاب تصادفی نیست. فصل تابستان همیشه زمانی برای فیلم‌های پرفروش بوده است، اما اسپیلبرگ معمولاً از این فرصت برای ارائه آثاری استفاده می‌کند که فراتر از یک سرگرمی صرف است.

این فیلم توسط یونیورسال پیکچرز در همکاری با Amblin Entertainment توزیع شده و قرار است در سراسر جهان از جمله در سینماهای IMAX اکران شود. تاریخ انتشار اولیه قرار بود کمی زودتر باشد، اما به ژوئن منتقل شد تا بهتر در برنامه تابستانی قرار گیرد.

بازیگران و منطق انتخاب آنها

بازیگران فیلم Disclosure Day به وضوح نشان می دهند که اسپیلبرگ به دنبال ستاره شدن یا فروش صرف نیست. انتخاب ها حساب شده و بر اساس شخصیت است نه شهرت لحظه ای.

امیلی بلانت در نقش اصلی نقطه شروع احساسی فیلم است. نقشی که باید عادی و در عین حال استثنایی باشد. او نه دانشمند است و نه سرباز، بلکه یک چهره روزمره رسانه ای است که ناگهان خود را در مرکز یک رویداد تاریخی می بیند.

جاش اوکانر نقش شخصیتی را بازی می کند که از اولین تصاویر، بیش از حد آرام به نظر می رسد. آرامشی که حس معرفت را منتقل می کند. کالین فرث حضوری مرموز دارد و به نظر می رسد به نوعی از فناوری یا مکانیسم کنترل بدن متصل است. کلمن دومینگو و ایو هیوسون نقش هایی دارند که در مرز قدرت، اخلاق و شک حرکت می کنند.

هیچ یک از این شخصیت ها به عنوان ناجی معرفی نمی شوند. این انتخاب کاملاً با بدبینانه ترین دیدگاه اسپیلبرگ فقید مطابقت دارد.

بررسی پیشرفت و آنچه که پنهان می کند.

تریلر روز افشا عمدا از توضیح مستقیم اجتناب می کند. این یک روایت خطی ارائه نمی دهد یا تهدیدی آشکار ارائه نمی دهد. تصاویر پراکنده هستند، اما منطقی هستند. ناآرامی

پرندگان، حیوانات، بدن انسان، امواج صوتی و نگاه ها نشانه های برهم خوردن نظم طبیعی است. هیچ تصویر واضحی از موجودات وجود ندارد و این یک انتخاب مهم است. تمرکز فیلم بیشتر روی اثر است تا نمایش.

یک فرض معقول این است که روز افشا بیشتر یک درام علمی تخیلی آرام است تا یک فیلم پرفروش. فیلمی که به جای ترساندن مردم، آنها را به فکر فرو می برد.

افشاگری به عنوان یک بحران، نه به عنوان یک کشف

در روز افشا، از لحظه ای که پیام در جعبه تلویزیون پخش می شود، هیچ نهادی کنترل کامل وضعیت را ندارد. دولت، رسانه ها، نهادهای امنیتی و حتی علم پشت موج واکنش های عمومی هستند. این دیدگاه بسیار مدرن است و با تجربه جهان پس از عصر رسانه های اجتماعی مطابقت دارد. اینجا رسانه فقط یک کانال خبری نیست. بخشی از مشکل است.

این یک انتخاب بسیار حساب شده است که لحظه فاش شدن با گزارش آب و هوای محلی آغاز شود. هواشناسی یعنی پیش بینی، یعنی تلاش برای درک آینده نزدیک. حالا همین قاب پنجره ای به آینده ای می شود که هیچکس برای آن آماده نیست.

به نظر می رسد فیلم به این ایده وفادار است که در عصر تصویر حقیقت دیگر در دست صاحبان قدرت نیست. حقیقت هر چقدر هم که بزرگ باشد، به محض اینکه وارد چرخه رسانه ای می شود، تبدیل به چیزی می شود که قابل تفسیر، تحریف یا مصرف است. این دیدگاه به دور از خوش بینی رسانه ای آثار قدیمی اسپیلبرگ است.

بدن انسان، آخرین مرز کنترل

یکی از تصاویر ناراحت کننده در این تیزر دستگاهی است که کالین فرث در حال ارتباط با آن دیده می شود. بدن دیگر فقط بیولوژیکی نیست، بلکه میدان نبرد بین قدرت، علم و کنترل است. به نظر می رسد فیلم با این ایده کار می کند که تماس یا پیام لزوماً فیزیکی نیست. شاید چیزی ذهنی، شاید چیزی که بدن انسان را به عنوان یک رسانه انتخاب می کند.

این چشم انداز روز افشا را به قلمرو داستان های علمی تخیلی فلسفی نزدیک می کند. جایی که سوال اصلی این نیست که آنها چه کسانی هستند، بلکه این است که ما با بدن خود چه می کنیم.

تقسیم بندی کلاسیک بین خیر و شر در این فیلم ذکر نشده است. شخصیت ها خاکستری هستند و تصمیمات آنها اغلب ناشی از ترس، شک یا بقا است.

شخصیت امیلی بلانت انتخاب نمی کند که حامل پیام باشد و نمی داند پیام چیست. او قربانی نیست، اما قهرمان هم نیست. فقط یک انسان است که در مرکز حادثه قرار دارد. این نگاه انسانی بار احساسی فیلم را ایجاد می کند.

جاش اوکانر، به عنوان کسی که به نظر می رسد از قبل می داند، نشان دهنده دانشی است که پنهان مانده است. دانشی که شاید از روی خیرخواهی یا شاید از روی ترس پنهان است. احتمالاً این فیلم نشان می دهد که نیت خوب همیشه به نتایج خوب منجر نمی شود.

موسیقی و احساس بی قراری.

بازگشت جان ویلیامز به همکاری با اسپیلبرگ برای سی امین بار کار کوچکی نیست. اما همه چیز نشان می دهد که این بار موسیقی کمتر ملودیک و باشکوه خواهد بود.

به جای مضامین قهرمانانه، احتمالاً با فضایی مینیمال و آزاردهنده تر طرف هستیم. موسیقی قرار نیست احساس امنیت بدهد، بلکه اضطراب اصلی فیلم را تقویت کند. این انتخاب کاملاً مطابق با روح روز افشا است.

مکان احتمالی روز افشا در حرفه اسپیلبرگ

اگر «برخورد نزدیک» یک فیلم شگفت‌انگیز بود و «جنگ دنیاها» یک فیلم ترسناک، به نظر می‌رسد «روز افشا» یک فیلم هیجان‌انگیز باشد. شک به قدرت، حقیقت و حتی خود انسان. این فیلم نه بازگشتی صرف به گذشته است و نه جدایی از آن. بلکه نوعی گفتگو بین اسپیلبرگ و خودش است. سینمایی که بار دیگر به آینده خوشبین بود، اکنون با احتیاط بیشتری نگاه می کند.

دکتر علیرضا مجیدی

دکتر، نویسنده و موسس وبلاگ “Un Doctor”

دکتر علیرضا مجیدی نویسنده و موسس وبلاگ “Un Doctor”.
با بیش از 20 سال نگارش مستمر “مخلوط” در زمینه پزشکی، فناوری، سینما، کتاب و فرهنگ.
بیایید با هم متفاوت فکر کنیم!