هدف امروز: با نزدیک شدن به فصل المپیک، آسیایی و جهانی، صدا و سیما مملو از مجریان و خبرنگارانی می شود که از صبح تا شب از فضایل و رشادت های ورزشکاران ایرانی تمجید می کنند و با هر حرکتی از آقا تختی یاد می کنند. این روزها با اوج گیری مسابقات کشتی و تکواندو، ورزشکاران ایرانی بیش از پیش در میدان بزرگ المپیک دیده می شوند و رفتار آنها زیر ذره بین قرار می گیرد و بهتر است ادعای مجریان و خبرنگاران را محک بزنیم و با آنها مقایسه کنیم رفتار و اقدامات همتایان آمریکایی، آسیایی، اروپایی و آفریقایی خود.
1. صباح شریعتی کشتی گیر ایرانی الاصل جمهوری آذربایجان پس از باخت به امین میرزازاده خودمان در مسابقه مقدماتی المپیک پاریس، کفش های خود را در می آورد و در دایره مرکزی زمین قرار می دهد و با سر می ایستد. گوشه های میدان تشک کشتی و سجده. صباح خداحافظی می کند. امین صباح را از زمین بلند می کند و شجاعانه او را روی دوش می گیرد تا بتواند مانند ایرانی ها از کشتی خداحافظی کند. اگر امین صباح را به دامان خود نمی گرفت، هیچ اتفاقی نمی افتاد، اما او با شجاعت حریف خود را بلند کرد تا در اوج خداحافظی کند.
2. ناهید کیانی در اولین و حساس ترین مبارزه خود در المپیک پاریس مانند توکیو به مصاف دوست و رقیب خود کیمیا علیزاده از بلغارستان رسید. اگر سلام و علیک سرد ناهید کیانی را بپذیریم که در ابتدای مسابقه با تمایل کیمیا علیزاده به معاشرت مواجه شدند، دعوای اصولی حرفه ای بود اما تحقیر آنها نسبت به دوست و رقیب خود در پایان و بعد از پیروزی نشان از این دارد. رفتار قهرمانانه ای که مجریان و خبرنگاران مدام بر سر او فریاد می زنند، او آن را نداشت. علیزاده پس از قهرمانی در توکیو کیانی را در آغوش گرفت و دلداری داد، اما ناهید کیانی در پاریس فقط حس انتقام جویی خود را نشان داد و نشانی از دلداری رقیبش نداد.
3. آخرین دیدار علیرضا مهدی و رقیب بلغاری اش روی تشک المپیک پاریس به سود تیم بلغارستانی اش به پایان رسید. رقیب بلغارستانی هر چقدر منتظر ماند، مهدی برای دست دادن از جایش بلند نشد. حریف بلغارستانی پس از بالا بردن دست دوباره به سمت مهدی رفت اما رزمنده ما در دنیای دیگری بود. باخت، مانند برد، بخشی از ماجراجویی ورزش است. روحیه و توانایی ورزشکاران با شکست بیش از هر زمان دیگری مورد آزمایش قرار می گیرد. جالب است که تلویزیون ما ترجیح می دهد این رفتارها را سانسور کند و در اخلاق و قهرمانی ورزشکاران ایرانی اغراق کند. از رفتار قهرمانانه و انسان دوستانه امین میرزازاده که بگذریم، در کدام یک از دو مورد دیگر که مجریان و خبرنگاران فرصت اثبات ادعای خود را پیدا کردند، آیا رفتاری متناسب با این شعارها دیده ایم؟ ناهید کیانی با دلجویی نکردن حریف و پس از باخت اشتباه نکرد. این رفتار خلاف قوانین نیست. بحث ما بر سر هیاهوی مدام مجریان و خبرنگاران است که مدام از اخلاق و رفتار جنتلمنانه ورزشکاران ایرانی صحبت می کنند، اما وقتی فرصتی برای نمایش این رفتارها وجود دارد چیزی نمی بینیم. در عوض شاهد مجموعه ای از اقدامات و اتفاقات ورزشکاران خارجی هستیم که سال ها در یادها می ماند و بارها درباره آن صحبت می شود. کسانی که این روزها بازی های المپیک را دنبال کرده اند، شاهد همراهی این ورزشکار آمریکایی با قهرمان سوئدی در فینال پرتاب نیزه بوده اند. دوپلانتیس سوئدی برای شکستن رکوردهای المپیک و جهان سه بار پرید و در هر سه بار ورزشکار آمریکایی دومین فینالیست این رده به انتهای پیست رسید و تمام جمعیت حاضر در ورزشگاه را وادار کرد که قهرمان سوئد را تشویق کنند. این آمریکایی رقابت را فراموش کرد و تمام تلاش خود را کرد تا دوپلانتیس یکی پس از دیگری رکورد بزند و از دسترس او خارج شود. احترام و ادای احترام سیمون بایلز مشهور آمریکایی و هموطنانش به قهرمان برزیلی بر روی سکوی اهدای مدال، اکنون نیز فراموش نشده است. آنها نقره و برنز گرفته بودند، اما به افتخار ژیمناست طلایی برزیلی، به دو طرف سکوی مدال تکیه دادند و یکی از خاطره انگیزترین صحنه های المپیک پاریس را رقم زدند.
هیچ یک از مجریان خارجی جوانمردی ورزشکاران خود را از صبح تا شب در رسانه ها اعلام نمی کنند. خوبی های ورزشکار را می گویند و بدی ها را هم نشان می دهند و نقد می کنند. فقط در برنامه های ریز و درشت صدا و سیمای ما در توصیف ورزشکاران اغراق شده و چهره ای مافوق انسانی از آنها ساخته می شود. ورزشکارانی که نه آمادگی این بار سنگین را دارند و نه حاضرند آن را بپذیرند مگر در مقابل دوربین های رسمی و میکروفون.
The post جهانی گرایی ما یا اغراق روزنامه نگاران؟ اولین بار در روزنامه آرمان مزور منتشر شد.