کارگردان: کورالی فارگیت
بازیگران: دمی مور، مارگارت کوالی، دنیس کواید
ساخته شده، دومین فیلم کورالی فارگیا، یک فیلم ترسناک بدنی است که برای اولین بار در بخش نیمه شب جشنواره فیلم تورنتو در سال 2024 به نمایش درآمد که پیش از این با فیلم “انتقام” توانسته بود توجه منتقدان را به خود جلب کند، با این اثر جدید او عمق بیشتری به آن می بخشد. نگرش او نسبت به مشکلات اجتماعی به ویژه فشارهای وارده بر زنان. در این فیلم دمی مور در نقش الیزابت اسپارکل، ستاره تلویزیونی با گذشته باشکوهی که اکنون با چالش های پیری و از دست دادن شهرت روبرو است، بازی می کند.
خلاصه داستان
الیزابت اسپارکل، ستاره کهنه کار تلویزیون و مربی تناسب اندام، در سن 50 سالگی توسط مدیر شبکه مستبد هاروی (دنیس کواید) از شغل خود اخراج می شود. این تصمیم ناگهانی او را در شرایط جسمی و روحی شکننده ای قرار می دهد. الیزابت که سال ها تلاش کرده است تا جایگاه خود را در صنعتی که زیبایی و جوانی را می پرستد حفظ کند، اکنون به طور ناگهانی با واقعیت تلخ پیری و کاهش ارزش روبرو می شود. الیزابت پس از تصادفی که او را در بیمارستان بستری می کند، یک USB از پرستار ناشناس دریافت می کند. در آن ویدئویی از ماده ای به نام “ماده” وجود دارد که ادعا می شود در هنگام تزریق، فرد را جوان تر و بهتر نشان می دهد.
در ابتدا، الیزابت به این ایده بدبین است، اما فشار ناشی از از دست دادن شغل و موقعیت اجتماعی او را مجبور به استفاده از این ماده می کند. او پس از تزریق این سرم با نسخه جوان تری از خود به نام سو (با بازی مارگارت کوالی) مواجه می شود. سو زنی جوان و جذاب است که همه چیزهایی را دارد که الیزابت دیگر نمی تواند داشته باشد: زیبایی، جوانی و توانایی تسخیر دوباره صحنه. اما مشکل این است که سو و الیزابت باید زندگی خود را تقسیم کنند و هر هفت روز یک بار مکان خود را تغییر دهند. این وضعیت خیلی زود به نبردی بین این دو نسخه از یک فرد تبدیل می شود که هر کدام برای ماندن و تسلط بر دیگری می جنگند.
تحلیل مفهومی فیلم.
«مادی» و نقد فشارهای اجتماعی بر زنان: این فیلم با استفاده از یک داستان علمی تخیلی و بدن هراسی، واقعیت خشن زندگی زنان در صنعت سرگرمی را به تصویر می کشد. الیزابت زنی است که تمام زندگی اش به تصویری که دیگران از او دارند بستگی دارد. او مانند بسیاری از زنان جامعه امروزی، برای حفظ زیبایی و جوانی خود با فشارهای مداوم مبارزه می کند. در صنعت سرگرمی، پس از یک سن خاص، زنان به سرعت و بدون بازگشت از صحنه حذف می شوند. این فیلم با نمایش فیزیکی این مفهوم، به بیننده یادآوری می کند که زنان اغلب مجبور به انجام کارهای افراطی برای ماندن در دید عموم می شوند.
فیلم هم همینطور رابطه بین الیزابت و سو با رابطه دکتر فرانکنشتاین و هیولای او مقایسه می شود. الیزابت با امید به استفاده از این سرم برای بهبود زندگی خود، خود را در حال مبارزه با نسخه جوانتر و بی رحم خود می بیند. سو نه تنها جای الیزابت را در برنامه تلویزیونی خود می گیرد، بلکه به تدریج شروع به حذف الیزابت از زندگی خود می کند. این مفهوم نمادی از جنگ داخلی بسیاری از زنان با خود است. جنگی بین تصویر ایده آلی که جامعه از آنها انتظار دارد و واقعیتی که پیری و زوال اجتناب ناپذیر را احاطه کرده است.
سبک فیلمبرداری و مضامین بصری.
فارگیا با انتخاب دمی مور او برای نقش اصلی، به طرز ماهرانه‌ای از تجربیات سینمایی و جایگاه خود به عنوان نماد زیبایی استفاده کرده است. دمی مور که در دهه های اخیر با فیلم هایی مانند «افشای» و «پیشنهاد ناشایست» به شهرت رسید، حالا در نقش زنی ظاهر می شود که با پیری دست و پنجه نرم می کند و به دنبال بازگشت به دوران جوانی است. این انتخاب بازیگران انتقادی به صنعت سینما و نگاه به زنان مسن در این صنعت است.
بصری، «فوتاژ» پر از نمای نزدیک و زوایای غیرمعمول که بر حس اضطراب و بی ثباتی دنیای الیزابت و سو می افزاید. رنگ های روشن و اغراق آمیز فیلم نیز با فضای خفقان آور داستان مطابقت دارد. فارگیا از صحنه هایی مانند چهره عرق کرده هاروی در حالی که دستورات توهین آمیز می دهد استفاده می کند تا خشم و انزجار مخاطب را نسبت به شخصیت برجسته کند. این ترکیبات بصری نه تنها زیبایی شناسی فیلم را افزایش می دهد، بلکه به مضامین اصلی فیلم نیز کمک می کند. فشار اجتماعی، وسواس زیبایی و روند مخرب پیری.
نقد اجتماعی فیلم
“مواد” بیش از هر چیز دیگری نقد وسواس اجتماعی به جوانی و زیبایی jw.org j در جامعه‌ای که بیشتر از همیشه مردم به دنبال راه‌هایی برای حفظ جوانی خود هستند، از جراحی زیبایی گرفته تا محصولات ضد پیری، این فیلم به شکلی تلخ و اغراق‌آمیز به این موضوع می‌پردازد. سو نمادی از نسخه ایده آل الیزابت است که جامعه از او انتظار دارد. جوان، جذاب و کامل. اما این نسخه ایده آل مشکلات و تخریب هایی را به همراه دارد.
فیلم هم همینطور فشارهای روانی ناشی از عدم برآورده کردن انتظارات اجتماعی. الیزابت را نشان می دهد که برای دهه ها نماد زیبایی باقی مانده است، هر روز به مرگ اجتماعی نزدیک تر می شود. حتی در صحنه ای که بیش از حد آرایش می کند و لباس های گران قیمت می پوشد، نمی تواند خودش را راضی کند. زیرا تصویری که در آینه می بینید همیشه با نسخه جوان شما مقایسه می شود و هرگز کافی نیست.
نقاط قوت و ضعف فیلم.
نقاط قوت:
- بازی های خوب: دمی مور در نقش الیزابت و مارگارت کوالی در نقش سو شگفت انگیز هستند. مور با جسارت زنی را به تصویر می کشد که برای هویت و جوانی خود می جنگد و کوالی با هوشمندی زن جوان مرموزی را به تصویر می کشد که به آرامی الیزابت را نابود می کند.
- جهت جسورانه: فرگیا با فیلمنامه ای هوشمندانه و استفاده از سبک بصری منحصر به فرد توانسته فیلمی پر از احساس و در عین حال دعوت کننده به تأمل بسازد. این فیلم از نظر فنی بسیار سالم است، به خصوص از نظر تدوین و استفاده از زوایای دوربین.
- پیام اجتماعی فیلم.: «ساخت» توانسته به موضوعات مهمی چون فشارهای اجتماعی بر زنان، وسواس زیبایی و جوانی و پیامدهای روحی و جسمی آن بپردازد.
نقاط ضعف:
- پیچیدگی بیش از حد در داستان.: در بخش‌هایی از فیلم، تعامل الیزابت و سو، به‌ویژه در مورد این‌که هویت مشترکی دارند یا نه، کمی پیچیده و مبهم می‌شود که ممکن است باعث سردرگمی بینندگان شود.
- اغراق در استفاده از عناصر وحشتناک.: اگرچه فیلم به سبک ترسناک بدن ساخته شده است، اما در برخی صحنه ها استفاده بیش از حد از خون و عناصر ترسناک به جای تقویت پیام فیلم، می تواند تماشاگر را از موضوع اصلی منحرف کند.
Madea با ارائه داستانی تکان دهنده درباره وسواس جامعه نسبت به جوانی و زیبایی، نقدی قدرتمند از فشارهایی است که در جامعه امروز بر زنان وارد می شود. اگرچه فیلم پر از صحنه های ترسناک و اغراق آمیز است، اما پیام اصلی آن عمیق و قابل تامل است. این فیلم دیدنی برای دوستداران بدن فوبیا و کارهای اجتماعی است که در قالب داستانی تخیلی توانسته به مسائل مهمی که بسیاری از زنان با آن دست و پنجه نرم می کنند بپردازد..