حسین رسولی، پرتاب کننده دیسک و دارنده مدال طلای بازی های آسیایی 2022 هانگجو هفته گذشته در گفت وگویی از نبود ماساژور، مربی، امکانات… انتقادی که خیلی زود واکنش فدراسیون دوومیدانی و مهدی را به دنبال داشت. مستجاب الدعوه سرپرست دبیری فدراسیون در گفت وگویی گفت: رسولی در چارچوب مقررات تعیین شده قرار نمی گیرد. در شرایطی که به نظر می رسید کار به خیر می رسد، اما در همان یکی دو روز، چند مصاحبه دیگر رسولی نشان داد که اختلافات عمیق تر از آن چیزی است که تصور می شود.
در روزهای بعد اوضاع آرام شد تا اینکه رسولی اواسط هفته ویدئویی را در صفحه شخصی خود منتشر کرد که در آن به دلیل ممانعت از حضور در ورزشگاه آفتاب انقلاب، گریه می کرد. این اتفاق پس از جلسه کمیته انضباطی رخ داد که در آن مقرر شد این ورزشکار تا صدور رای این کمیته محروم شود. این ورزشکار که در گذشته سابقه ایجاد رسوایی های متعدد از جمله پرتاب تخم مرغ به دیوارهای رنگ شده خوابگاه را نیز در کارنامه خود دارد، مدعی شد در جلسه کمیته انضباطی 40،50 نفر حضور داشتند و او را مانند گوشه ای نگه داشتند. یک متهم خواستار قصاص شدند. اینها همه اتفاقاتی بود که باعث شد دو و میدانی در روزهای گذشته در راس فدراسیون های پرحاشیه قرار بگیرد و شرایط آرامی را که ظاهرا وجود داشت به نوعی زیر سوال ببرد.
در این شرایط مواردی وجود دارد که باید به آنها اشاره کرد.
نکته اول به رفتار حسین رسولی اشاره دارد. آنچه تاکنون چندین بار به آن اشاره و تایید شده رفتارهای نامناسب رسولی است که در چارچوب قوانین فدراسیون نبوده است. وقتی مقرراتی برای اردو وضع می شود – حتی اگر اشتباه باشد – باید توسط ورزشکاران رعایت شود. بدون شک این کار تایید نمی شود اما اگر رسولی چنین مواردی نداشت و این کارها توسط چند ورزشکار دیگر انجام می شد، فدراسیون باید پیگیری کند تا عدالت رعایت شود.
موضوع دوم جلوگیری از اخلاق ورزشی است. درست است که باید امکاناتی مانند مربی، ماساژور و… برای یک ورزشکار فراهم شود و این بر عهده مسئولان فدراسیون است، اما ورزشکاری که قرار است دوباره به تیم ملی برود، باید الگوی دیگران باشد. و نظم و انضباط را در کمپ رعایت کنید. آهسته اگر قرار باشد رسولی خارج از قوانین اردو رفتار کند و نسبت به همه چیز بی تفاوت باشد، این همان اخلاق ورزشی است. درست مثل همان شرایطی که در وزنه برداری توسط کیانوش رستمی وجود داشت و در نهایت دود به چشم این ورزشکار رفت.
مورد سوم به رفتار مسئولان فدراسیون دوومیدانی برمی گردد. ورزشکاران با توجه به سنشان مانند فرزندان یا برادران کوچکتر مسئولان فدراسیون هستند. در واقع باید در عین حال حساب شده و بدون مماشات با آنها برخورد کرد تا از خانه و کاشانه خود بیرون نشوند. ورزشکاران جز محل تمرین و مسابقه ایمنی ندارند و حتی در صورت اشتباه می توان با لحنی آرامتر و سیاسی در مسیر درست قرار داد.
موضوع دیگر اشتباه حسین رسولی است. اصولاً مقایسه شرایط دو ورزشکار با یکدیگر اشتباه است. رسولی به عنوان مرد طلایی بازی های آسیایی سعی می کند خود را با احسان حدادی مقایسه کند و همان چیزهایی را برای خود در نظر می گیرد که حدادی در سال های گذشته داشت. رسولی بهتر است از حواشی دور بماند و بیشتر به دنبال افتخار باشد. راهی که می رود و تلاش می کند به کمک فضای مجازی به اهدافش برسد به جایی نمی رسد. همچنین فدراسیون دوومیدانی نیز باید این توانایی را داشته باشد که خواسته یا ناخواسته در مسیر اشتباه قرار نگیرد و بتواند با جلوگیری از برخوردهای عجولانه این مشکل خانوادگی را حل کند.
رسولی شانس بالایی برای کسب مدال در بازی های آسیایی 2026 ناگویا دارد و این موضوعی است که هم خودش و هم فدراسیون از آن سود می برند. پس خوب است که رسولی شرایط را در چهارچوب نهضت و فدراسیون مهیا کند، اما اگر قرار است رسولی به رفتار خود ادامه دهد، بهتر است فدراسیون به اصول خود پایبند باشد و الان هم قلم قرمز کشیده است. نام او، در آینده نیز به این کار ادامه خواهد داد. تکرار شرط لازم و کافی برای ادامه حضور رسولی در تیم ملی، حرکت او در چارچوب فدراسیون و فاصله گرفتن از حاشیه هاست.