ایده آل امروز – وحید آسترون: چند روز پیش شهر پاریس پذیرای ورزشکاران 206 کشور بود و در روز افتتاحیه بازی های المپیک 2024 شادی ورزشکاران پرچم در دست از رودخانه سن به اقصی نقاط جهان رسید. اما غم انگیزترین کار بازی های المپیک شاید کاروان بود، کاروانی که در بین 206 کشور جهان به حساب نمی آید و ورزشکارانش با عنوان «تیم پناهندگان» با پرچم المپیک به فرانسه سفر کردند. ماجرا وقتی برای ما ایرانی ها ناراحت کننده تر می شود که از بین 37 ورزشکار کاروان ورزشی پناهندگان، 14 نفر ایرانی و تنها 5 ورزشکار افغانستانی در این تیم حضور دارند و ورزشکارانی از کشورهای مختلف مانند سوریه در این تیم و سودان جنوبی حضور دارند. . .
ایران به عنوان کشوری که شرایط جنگی ندارد و از بین 5 ورزشکار ایرانی حاضر در المپیک 2020 توکیو و حاضر در تیم پناهندگان، اکنون با افزایش 3 برابری، نیمی از ورزشکاران پناهنده ایرانی و سه ورزشکار دیگر ایرانی هستند. ورزشکاران همچنین تحت پرچم سایر کشورها در مسابقات شرکت می کنند. به عنوان مثال کیمیا علیزاده با پرچم بلغارستان به کسب مدال در این دوره از مسابقات امیدوار است و سعید مولایی جودوکار با پیراهن مغولستان به مصاف رقبای خود می رود. ورزشکاران ایرانی حاضر در رشته های مختلف دنیایی از گلایه ها و ناگفته ها دارند که افتخار دانستن آن را با پرچم ملی داشته اند و در تیمی گمنام مشغول به کار هستند. تیمی که فقط غرور شخصی دارد نه ملی گرایی و این غم انگیزترین تصویر المپیک برای یکتا جمالی (وزنه برداری)، کسری مهدی پورنژاد (تکواندو)، دینا پوریونس (تکواندو)، محمد رشنونژاد (جودو)، امیررضانژاد (روئینگ) است. ، سمن سلطانی (روئینگ)، هادی تیران ولی پور (تکواندو)، جمال ولی زاده (کشتی)، درسا یاوری وفا (بدمینتون)، ایمان مهدوی (کشتی)، سعید فضل اولی (کایاک)، محبوبه بربری جارفی (جودو)، امید احمدی. صفا (بوکس)، متین بالسینی (شنا) است.
اما چرا باید این تعداد قابل توجه ورزشکار حرفه ای زیر پرچمی غیر از پرچم پرافتخار ایران به رقابت بپردازند؟ در این شرایط شاید سخنان محمدجواد ظریف در جریان تبلیغات انتخاباتی مسعود مزیکیان بیشتر به ذهن متبادر شود که فریاد می زد: «ما نمی خواهیم پدران و مادران با مهاجرت نخبگان از دیدن فرزندان و نوه های خود غافل شوند ما می‌خواهیم هر ایرانی در هر کجا که است سفیر ایران باشد و بتواند با آزادی و امنیت به کشورش بازگردد و اگر بخواهد بماند و اگر نمی‌خواهد ببیند. پدر و مادر، خاک پاک وطن را ببوسید و برگردید و سفیر این فرهنگ قوی باشید.
در این شرایط، بسیاری امیدوارند با وعده ها و برنامه های مسعود مزیکیان، تعداد این کاروان غم انگیز در سال 2028 و بازی های المپیک لس آنجلس که نمادی از مهاجرت کودکان از این آب و خاک شده است، کاهش یابد. شاید این کاروان پیام روشنی باشد، یعنی موازنه ای برای اقدامات دولت چهاردهم که چقدر تلاش کرده است تا فرزندان این سرزمین و این سرزمین را در وطن نگه دارد و با سربلندی زیر پرچم سه رنگ خود حضور داشته باشد.
پست آقایان دکتر! آیا کاروان پناهندگان را در بازی های المپیک دیدید؟ اولین بار در روزنامه آرمان مزور منتشر شد.