مهران کریمی ناصری که به «سر آلفرد مهران» معروف است در فهرست ده مرد عجیب جهان قرار دارد.
او یک پناهنده ایرانی است که از سال 1988 تا 2006 در ترمینال 1 فرودگاه شارل دوگل پاریس زندگی می کرد.
مهران کریمی از مادری اسکاتلندی و پدری ایرانی در سال 1323 در مسجد سلیمان خوزستان به دنیا آمد.
به گزارش صبح، او در اوایل جوانی برای تحصیل در رشته روانشناسی به دانشگاه برادفورد انگلستان رفت.
همانطور که خودش می گوید در دهه 70 در جنبش های دانشجویی علیه رژیم پهلوی شرکت کرد و به همین دلیل از دانشگاه اخراج شد.
وی در سال 1356 به ایران بازگشت اما به دلیل فعالیت های سیاسی توسط عوامل رژیم شاه دستگیر از ایران اخراج و به اروپا بازگشت.
پناهندگی
پس از کشمکش های فراوان در اروپا، سرانجام به عنوان پناهنده سیاسی در بلژیک پذیرفته شد.
اما به عشق یافتن پدرش به انگلستان رفت و در راه فرار، مدارک شناسایی خود را از بین برد تا بتواند پناهندگی بگیرد.
البته او مدعی سرقت مدارکش بود. انگلیسی ها او را به دلیل نداشتن مدارک شناسایی به بلژیک برگرداندند و بلژیکی ها او را به انگلیس بازگرداندند.
مهران مدت کوتاهی را به اتهام مهاجرت غیرقانونی در بازداشتگاه های کشورهای مختلف اروپایی سپری کرد.
در همین سفرها بود که سرانجام در آگوست 1988 به فرودگاه شارل دوگل پاریس رسید.
اما این بار به دلیل نداشتن مدارک شناسایی، فرانسوی ها نتوانستند او را به کشوری که از آنجا آمده بود برگردانند و مهران کریمی ناصری از آن تاریخ تا اوت 2006; یعنی به مدت 18 سال اقامت دائم سالن ترمینال فرودگاه شارل دوگل پاریس شد.
زندگی در فرودگاه
مهران در تمام این 18 سال روی یکی از نیمکت های اتاق انتظار فرودگاه شارل دوگل زندگی می کرد و تنها چند کیف و جعبه داشت که وسایل شخصی اش را در آن جا گذاشته بود. مهران در فرودگاه معروف شده بود و طرفداران زیادی داشت.
بسیاری از مسافرانی که به این فرودگاه آمده بودند، مهران را می شناختند، با او گپ می زدند، عکس می گرفتند و حتی برخی پس از جدایی برای او کارت پستال می فرستادند.
بسته‌های پستی و کارت‌هایی که روی آنها به سادگی «آلفرد، ترمینال یک» در سمت گیرنده نوشته شده است.
این ساده ترین و صریح ترین آدرس در کل دنیا بود. کارمندان و مغازه داران فرودگاه با مهران کلی دوست بودند و از او پولی برای غذا و روزنامه و قهوه نمی گرفتند.
هر روز غروب که بیشتر مسافران از فرودگاه خارج می شدند، در یکی از حمام های سالن فرودگاه دوش می گرفت.
نظافت دائم
در سالن اصلی فرودگاه همیشه تمیز، آراسته و به اصطلاح اتو کشیده بود و به هیچ وجه شبیه یک ولگرد ژولیده نبود.
با وجود نداشتن مدارک شناسایی، ماموران فرودگاه او را کاملاً شناختند.
حتی پلیس فرودگاه هم با او رفتار خوبی داشت. همیشه به مسافران متعجب می گفتند:
آلفرد بسیار بی ضرر است و برای ما مشکلی ایجاد نمی کند.
حتی بسیاری مهران را نوعی نعمت و فال فرودگاه شارل دوگل فرانسه می دانستند.
سر آلفرد گاهی اوقات برای صرف غذا از سالن فرودگاه بیرون می رفت، اما هرگز بیش از 30.40 متر از درب خروجی دور نشد.
به خودش خیلی خوشبین بود و همیشه می گفت:
“من برای همیشه اینجا نمی مانم. اینجا برای من خانه ابدی نیست، من اینجا خوشحالم و احساس نمی کنم زندانی هستم.
من اینجا راحت زندگی می کنم، روزنامه می خوانم و گاهی چیزهایی می نویسم، اما گاهی دلم برای شهر و خرید از مغازه یا سینما تنگ می شود.»
نوشتن یک کتاب
اگرچه فیلم های مستند زیادی درباره زندگی مهران در فرودگاه ساخته شد، اما او همیشه دوست داشت زندگی اش در قالب یک کتاب نوشته شود.
مهاجر ایرانی بیشتر وقت خود را صرف مطالعه کتاب می کرد. البته مهران در این سال ها بیکار نبود.
او در مدت اقامتش در فرودگاه شارل دوگل فرانسه کتابی به زبان انگلیسی به نام «مرد ترمینال» نوشت و داستان زندگی خود را بیان کرد.
این کتاب در چندین کشور از جمله انگلستان و آلمان منتشر شده است.
البته بسیاری بر این باورند که ادعاهای او در این کتاب و مصاحبه های متعدد با او آنقدر متناقض است که نمی توان به آنها اعتماد کرد.
اما مهران 18 سال در فرودگاه زندگی کرد. این را نمی توان انکار کرد!
وقت رفتن است
در سال 1999 یک وکیل فرانسوی دلسوز کار مهران را دنبال کرد و موفق شد برای او اجازه اقامت بگیرد.
یک روز ماموران اداره مهاجرت فرانسه با کاغذ و دستکش به فرودگاه شارل دوگل آمدند تا به آقای مصافیر اجازه اقامت بدهند تا به او ویزای پناهندگی بدهد.
اما وقتی اوراق مربوطه را جلوی مهران برای امضا گذاشتند، به دلیل اینکه هویتش را نپذیرفت امضا نکرد.
چندین کشور اروپایی به او پیشنهاد پناهندگی دادند اما او نپذیرفت. مهران برای همیشه زندگی در فرودگاه را ندید.
سبک زندگی مهران
همیشه از پنجره پشت نیمکت مخصوصش به دنیای بیرون نگاه می کرد تا روزی در فرودگاه پاریس از زندان بیرون بیاید.
اما رئیس اداره پزشکی فرودگاه درباره آلفرد مهران نظر خاصی داشت:
آلفرد هیچ نقص فیزیکی ندارد، اما درک واقعیت را از دست داده است.
او از هر نظر شبیه من و شماست، اما در زندگی مثل ما نیست. مهران در جولای 2006 در سن 64 سالگی به دلیل بیماری که هرگز اعلام نشد به بیمارستانی در پاریس منتقل شد.
پس از مدت ها در سال 2007 از بیمارستان مرخص شد و به هتلی نزدیک فرودگاه رفت.
بعد از دو سه هفته مهران را به یک مرکز خیریه در پاریس منتقل کردند. آخرین خبر در مورد او این است که در پناهگاهی در پاریس زندگی می کند.
مردی که سوژه هالیوود شد
استیون اسپیلبرگ فیلم محبوب ترمینال را بر اساس زندگی مهران ساخته است.
به فرودگاه شارل دوگل پاریس رفتند، با مهران صحبت کردند و به همین دلیل بیش از 300 هزار دلار به حساب او واریز کردند.
به گفته کارکنان فرودگاه، مهران مقدار بسیار کمی از این پول را برداشت می کرد و هرگز به دنبال پول و شهرت نبود.
البته شخصیت نشان داده شده در این فیلم هیچ شباهتی به شخصیت او ندارد و در واقع ترمینال با بازی تام هنکس و کاترین زتاجونز تنها با الهام از زندگی این مرد آواره ساخته شده است.
در زمان اکران عمومی فیلم ترمینال، گزارش هایی از مهران کریمی ناصری از تلویزیون های مختلف دنیا پخش شد.
چرا این مرد ایرانی عجیب ترین مرد دنیاست؟! اولین بار در صبح. ظاهر شد.